Det var desse fjella i Vinje Aasmund Olavson hugsa frå barndomen.
No seer eg atter slike Fjøll og Dalar,

Som deim eg i min fyrste Ungdom saag,

Og sama Vind den heite Panna svalar;

og Gullet ligg paa Snjo, som fyrr det laag.

Det er eit Barnemaal, som til meg talar,

og gjer’ meg tankefull, men endaa fjaag.

Med Ungdomsminni er den Tala blandad:

Det strøymer paa meg, so eg knapt kan anda.