Eigentleg skulle denne stakkaren ikkje vere til i det heile teke, han er av eit prøvekull som ikkje skulle få komme ut i verda. Men så ville forsynet at ei veninne av oppdrettaren gjerne skulle hatt seg ein katt og ikkje hadde råd til å kjøpe, . . . og da så. Etter ei tid kunne ikkje ho ha katten likevel, så ei veninne av veninna av veninna fekk han i hende - og selde han til oss som ekte og reinrasa siamesar. Men kva gjer vel det? Vi skrotar ikkje borna fordi dei er litt sjeløygde og - ja, litt albino er han og, det er visst difor at han er kronisk plaga
med betennelse i augene, han som eg, enda eg ikkje er albino. Denne gangen var det ikkje auge - og heller ikkje var han forsøkt flådd slik som han var førre gangen han var til dyrlekjaren - da etter eit ublidt møte med nabokatten. bilde nr. 107381 Nei, for denne gangen var det øyrevoks - og så mykje øyrevoks hadde dyret at han rista på seg blodøyre i forsøk på å få det ut.

Da vi henta han på ettermiddagen var han enda i ørska etter narkosen.
Vel heime tok eg han ut av buret og sette han ned. Å-ja, mang ein laurdagskveld har eg sjølv hatt vanskar med bein som stokka seg - og eg har berre to av dei, så eg følte med han der han i eit anfall av overmot tok sats og skulle hoppe opp på ein kjøkkenstol, . . . men den var blitt så uendeleg mykje
høgre no - og katten datt i handlenettet med bakenden først, kava seg ut mellom fiskekaker, druer og spagetti, sjangla over golvet og ville kvesse klørne, men nei - den trygge kloreplata var hamna litt sides for der han meinte den burde vere. Og på vaklande baklabbar stod han ei stund lent mot ein uhyre glatt vegg - før han deiste rett mot søppelbøtta med eit skrall.
Etter det har han stort sett satsa på å sove ut rusen.

Hadde kattar oppnådd frikort, så kunne den karen der lagt kabal med sine no - og det berre for dette året.